Ben ook super blij dat ik nu weer kan cruisen en weer tijd heb om op andere topics te reageren. Wat heb ik die even gemist de afgelopen weken zeg!!
Afgelopen tijd in de auto van m'n moeder gereden (115 pk) en dan kom je ineens terug in de Cooper S(plus).. dan word je ineens weer herinnerd aan al het heerlijks.
Hieronder even mijn gevoelsomschrijving:
Er gaat een wereld open...
Met een druk op de knop ontgrendelt het portier en zakt het raampje een stukje. Het instappen vergt enige gewenning aangezien de dorpel zich slechts op enkele centimeters van het asfalt bevindt.
Een vuurrode S op het zijpaneel en een subtiele sticker van Beek Autoracing op het zijruitje geven aan dat het hier niet om een gewone mini gaat.
Over subtiel gesproken: bij het omdraaien van de sleutel ontwaakt daar voorin een klein 1.6je gepaard met het zo kenmerkende schurende geluid van de compressor en een rustige sonore brom vanuit de milltek uitlaat. ''Wat een lief coopertje zegt het vrouwtje op de hoek''.
Langzaam rijd ik de straat uit, schuin over een drempel om geen onverhoopte beschadigingen op te lopen aan de lage voorbumper.
Meteen merk je dat de auto je omsluit, stevige stoelen en een lage zit. Dit vraagt om meer..
Na enige tijd de motor warm te hebben gereden iets dieper dat gas indrukken. Het geluid van de compressor begint toe te nemen, gierende geluiden komen uit het vooronder en de compressor lijkt het aardig naar zijn zin te hebben.
Gelijktijdig komt er een duw in de rug en wordt nog eens ondersteund door het aanzwellende geluid van de milltek uitlaat die inmiddels ook duidelijk laat merken waar hij toe in staat is.
Op de A73 zit een Audi A6 voor me, de zakenman wilt graag links blijven rijden en geeft de indruk voor me te blijven rijden. De inhalende vrachtwagen gaat naar rechts en de zakenman en ik hebben vrij baan. Het gas gaat er op en hij loopt ineens wat uit. Ik besluit een verzetje terug te doen. Het gaspedaal gaat naar beneden, de compressor giert het uit en alles wordt wazig voor mijn ogen. De adrenaline giert door me heen en krijg een vreemd gevoel in mijn buik. Het zo kleine 1.6je met ruim 200 pk lijkt totaal geen moeite te hebben met de net 1100 kg wegende MINI. De zakenman schiet vlug naar de rechterbaan en kijkt met een verbazende blik wanneer de mini voorbij raast. 120, 140, 160, 185, en 200 zie ik verschijnen op de grote in het midden geplaatste snelheidsmeter. Dan wordt het beeld scherp en beseffende dat ik Nederland ben, gaat mijn voet weer van het pedaal. Ongelofelijk!
Ik draai de snelweg af en besluit om naar de 7-heuvelenweg te rijden in de buurt van Nijmegen. Een bochtige en tevens gevaarlijke weg. Ik ben erg terughoudend en wil eerst weten hoe het onderstel reageert voordat ik de grenzen op zoek. Bij de eerste bocht geeft de MINI geen krimp, bij een kleine stuurbeweging zet de voorkant zich en beweegt zich als een trein op rails. Het lijkt wel een go-kart. De AP-suspension, die overigens ook in hoogte verstelbaar is, zorgt ervoor dat het contact met de weg nadrukkelijk in elke willekeurige omstandigheid aanwezig blijft maar kan oneffenheden perfect elimineren. De stabilisatorstangen aan de onderzijde zorgen voor zo min mogelijk rolbeweging en houden de koets, icm de AP-suspension, keurig horizontaal.
Het gas gaat er op.... een scherpe bocht.. de snelheid loopt op tot 80km/h. ''Nee die bocht gaat nooit lukken, dit kán gewoon niet...of toch?'' Een harde bonk volgt en het is even zwart voor mijn ogen. In een flits zat ik met mijn gezicht tegen het zijruitje, en de MINI.... is wederom niet buiten zijn spoor geraakt.
Ik besluit naar huis te rijden om bij te komen van deze onbeschrijfelijke kick en spanning.
Wat een auto.....
