De tekst begint met de titel, 4 maanden.
Zolang is Baruch bij ons geweest.
Wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt..
Baruch is onze kleine Duitse Doggen pup. Vreselijk lief beessie, echt ongelovelijk.
Baruch had al een tijdje last van snot uit zijn neus, dus wij zijn naar de dierenarts geweest en die heeft hem onderzocht maar kon niks vinden, kerngezond was hij zelfs, hij groeide goed, alles was goed.
Dus Baruch had een klein pillenkuurtje mee, zou snel moeten stoppen.
Maar het stopte niet, het werd erger, er kwam zo nu en dan roodkleurig snot uit z'n neus. En alleen het linker neusgat.
De dierenarts heeft hem nadat de pillenkuur afgelopen was weer onderzocht maar stuitte op niks...
Het bleef eigenlijk doorgaan, dus zo nu en dan wat vuiligheid uit z'n neus.
We waren dus 2 weken verder en weer van plan de dierenarts te bellen voor een afspraak, totdat....
M’n vader gaf Baruch afgelopen woensdag wat lekkers te eten en zag iets in z'n bek... dus hij goed kijken en echt... we schrokken ons KAPOT...
Er zat een gezwel in zijn bek op zijn gehemelte, ter grootte van een aardappel, echt immens groot... vreselijk bizar...
Dus wij direct naar de dierenarts gegaan, en deze heeft het bekeken maar kon niet zeggen wat het was, wel was het duidelijk dat dit binnen 2 weken tijd ontstaan is en dus ofwel een tumor was… ofwel een ontsteking, wat wellicht een stuk beter te opereren zou zijn.
De dierenarts heeft dus een afspraak voor ons gemaakt bij specialisten in Wageningen, maar dit was veel te laat, (a.s. maandag) 5 dagen verder pas.
Dus mijn moeder getracht de afspraak sneller te zetten, dat kon niet, wel had de dokter waarschijnlijk in Utrecht op vrijdag een plekje, maar daar moest ze Utrecht over bellen, dus zo gezegd zo gedaan, we konden op vrijdag terecht.
Zover waren we blij dat we sneller terecht konden, maar nu waren we op donderdag beland.
Ik was zelf onderweg (aan het werk) toen mijn moeder belde dat Baruch heel erg bloedde uit zijn neus. Ze heeft de dierenarts gebeld en die was bezig, dus zei dat ze het maar moest aankijken en dat ze niet hoefde te komen…
dat het misschien wel vanzelf stopte.. M’n moeder wist dat het ernstig was en besloot Utrecht op te bellen, maar hier vertelden ze pas nadat de dierenarts hem gezien heeft dat hij door gestuurd kan worden.
Dus mijn moeder naar de dierenarts gereden met de bloedende hond.
Ik ben ook erheen gegaan, en ja, het was toch wel ernstig dus de dierenarts ging maar is met Utrecht bellen… Hij kon er zelf echts niks aan doen. Ondertussen kwam ik aan bij de dierenarts en zag ik daar kleine Baruch, onder het bloed… ik schrok er echt heel erg van…
Wij dus met de auto onderweg naar Utrecht (het was in de middag, spitsuur dus megadruk) en rijden we op gegeven moment op de snelweg en stopt onze auto (ford transit) ermee!!! Echt waar, op dit o zo belangrijke moment dat we de auto meer dan ooit nodig hebben...
Dus wij een andere auto geregeld en na lang wachten kwam m’n vader met de andere auto.
Eenmaal aangekomen in Utrecht hebben ze Baruch bekeken, en wisten ze ook niet echt wat hij had (het is nu donderdag avond). Ze hebben een aantal keren adrenaline druppels in zijn neus gedruppelt tegen het bloeden. Erg veel hielp het niet.
Na nader onderzoek bleek alles nog wel goed bij Baruch, hartslag, bloed kwaliteit, etc.
Het enige wat ze konden is de hond opnemen, de nacht in de gaten houden en vrijdag het geplande onderzoek maar volgen.
Wij konden niks anders dan Baruch achterlaten, bij ons zou hij doodbloeden.
De ochtend erop (09.00 uur) bleek na telefonisch contact dat Baruch zijn status stabiel was, en dat ze zoals gepland om 10.00 uur aan zijn onderzoek gingen beginnen. Het bloeden was niet gestopt maar wel iets minder geworden, dat betekende dat hij al 19 uur lang bloed verloor… Na lang wachten hebben we een telefoontje gehad dat ze een CT-scan gingen uitvoeren.
Uren later, nadat we ook zelf hebben gebeld hebben we te horen gekregen dat Baruch dus een tumor in zijn hoofd had, en dat deze dus ook helemaal naar boven gegroeid is en zelfs het bot heeft weggevreten… het was een zwaar agressieve tumor, dit hadden ze bij zo’n jonge hond (bijna 6 maanden oud) nog nooit meegemaakt.
We hebben het advies meegekregen om euthanasie te plegen, dus kleine Baruch in te laten slapen.
Om dit te horen (we hadden het al wel in ons achterhoofd), maar dan ga je echt kapot hoor… het doet zo verschrikkelijk veel pijn… het was zo’n lieve hond, echt waar… en dat verwacht je gewoon niet.
We hebben Baruch dus gelijk opgehaald in Utrecht, en hebben hem thuis nog een beetje schoon gemaakt… hij zat helemaal onder het bloed…
Gisteravond hebben we Baruch dus in laten slapen.
Nooit zal ik hem zien opgroeien tot een grote Duitse Dog, nooit meer zal ik met hem kunnen spelen en wandelen. Hij bracht echt ontzettend veel liefde en gezelschap, hij was altijd aanwezig… nu is het gewoon stil…
Onze andere Duitse Dog Majoor is er ook kapot van.
Het was een kleine dondersteen:
Hij hield altijd van eten:
Eigenwijs…
Ze konden eindeloos stoeien
Hij had nog nooit van opgeven gehoord:
Ik had echt gedacht dat hij een mooie grote Duitse Dog geworden zou zijn…
Baruch zou vandaag 6 maanden oud geworden zijn,
Alain
, en je kan zo onwijs veel van zo'n beestje gaan houden. 
