Bij deze wilde ik toch eens mijn Mini verhaal posten op dit leuke forum. Mijn naam is Ronnie en tot vorig jaar zomer (2010) gaf ik eigenlijk helemaal niets om auto's. Bij het wonen in de binnenstad van een middelgrote plaats in Zeeland voldeed de benenwagen meestal als vervoersmiddel en in een uurtje zat je met de trein in Rotterdam. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik ook niet in het bezit was van een rijbewijs, terwijl mijn leeftijd zich al achter in de 20 bevond; pure gemakzucht!
Deze levensstijl kabbelde dus voort, tot vorig jaar zomer. Toen ik op een regenachtige middag in het weekend een dvd'tje uit mijn verzameling opzocht, viel mijn oog op 'The Italian Job'. Deze titel was al een tijdje in mijn bezit, maar op de een of andere manier steeds aan mijn aandacht ontsnapt. Tijdens het kijken van de film was ik verbaasd over de aantrekkingskracht die de snelle, guitige en schitterende auto's op mij uitoefenden en op het einde van de film was ik verkocht; er moest een rijbewijs komen, met uiteindelijk doel: rijden in een eigen Mini Cooper.
Zo geschiedde het. De eerstvolgende maandag heb ik contact opgenomen met een rijschool uit de buurt, een afspraak gemaakt en een theorieboek gekocht. Tussendoor moest er ook nog behoorlijk gespaard worden, want een auto was een hele nieuwe dimensie in de financiële huishouding en een rijbewijs geven ze ook niet weg tegenwoordig. Uiteindelijk kon ik eind september terecht bij de rijschool en daar hebben we een traject uitgestippeld, dat mij zo spoedig mogelijk aan het roze papiertje (pasje) zou helpen.
Na een paar weken was het behalen van het theorie certificaat een feit en kon de volledige focus op het autorijden gericht worden. Dat ging helemaal niet zo soepel en pas begin januari 2011 mocht ik examen doen. Dat mislukte jammerlijk door een eigen stomme fout (geen voorrang aan rechts geven) en mocht ik het 3 weken later nog eens proberen. Ditmaal was het, ondanks alle strubbelingen (instructeur kwam niet opdagen, andere auto) , wel raak.
Eindelijk kon ik op jacht! Opzoek naar een Cooper die bij mij paste. Omdat het mijn eerste auto was en het een redelijk impulsief besluit was, zat ik aan een bepaald budget vast, dus een nieuwe was geen optie. Weken lang heb ik het internet afgespeurd, opzoek naar een ideale Cooper voor een mooie prijs. Begin maart 2011 stuitte ik op een Mini Cooper van 01-2003, pepper white met een zwart dak en zwarte striping op de moterkap. Dit ook nog eens op een steenworp van mijn woonplaats (Goes) vandaan.
Na een proefrit was ik verkocht en besloot zo mijn eerste auto te kopen. Missie volbracht! Hieronder een foto van het wagentje.
Na een week of 6 ontstond er echter spontaan een probleem. Ik schakelde in de achteruit versnelling, reed een stukje naar achteren en zette de bak vervolgens in de eerste versnelling. Toen ik gas gaf bleek de bak in z’n vrij te staan. Wat ik ook probeerde, hij ging niet in de eerste versnelling, maar ook niet in een andere. Je kon gewoon door de bak roeren, dus heb ik de auto langs de kant gezet (het was gelukkig dichtbij huis) en de volgende morgen de garage gebeld. Hier reageerde men onmiddellijk en binnen een half uur kwamen ze met een auto om te slepen en een extra auto die diende als gratis vervanging. Top service dus! Men kon niets vertellen over de duur van de reparatie, maar zolang het duurde mocht ik de leenauto blijven gebruiken. Uiteindelijk heeft de reparatie 10 dagen in beslag genomen en werd mij verteld dat de bak gerepareerd is. Geen nieuwe of gereviseerde dus. Het was allemaal garantie, en kon mij toen niet zoveel schelen; ik had gelukkig mijn auto terug.
De periode hierna was toch niet helemaal prettig. Ik raakte het vertrouwen in de auto kwijt en dacht telkens dat het probleem zich weer voor zou kunnen doen, dus ging ik voorzichtiger rijden en dat maakt de ervaring van het Mini rijden er niet leuker op.
Puur toevallig zat ik vorige maand eens naar het Mini aanbod in de buurt te kijken en viel mijn oog op een Cooper S uit 03-2004. Een juweeltje (in mijn ogen) van een auto, die er als nieuw uitzag, met panoramadak, metallic lak (sparkling graphite?), volledig lederen bekleding, xenon en een ongelooflijk lage kilometerstand. Ik heb dus de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak met de garage gemaakt. Op voorhand een bedrag in mijn hoofd gehouden dat ik minimaal voor mijn auto terug wilde hebben en de mogelijk uiteindelijk te betalen prijs. Na een kennismakingsgesprek ging het al snel over de prijs. Ik kreeg meer voor mijn auto terug dan dat ik verwacht had. Dit zat dus al goed! Na een proefrit van 10 minuten (meer heb je niet nodig om gevangen te worden door de kracht van de Cooper s), was ik overtuigd en heb de hand van de verkoper geschud. Eindelijk, de auto die ik eigenlijk al veel eerder wilde hebben was een feit!
Hier mijn huidige Cooper S.
Na een maand heb ik al meer dan 3000 kilometer ermee gereden en geniet van elke minuut die ik achter het stuur doorbreng. Vorige week een weekje autobahn gedaan en dan zie je pas echt wat je met deze karretjes kunt. Prachtig! De komende jaren is er voor mij maar 1 auto en dat is de Cooper S. Ik blijf sparen en hoop na verloop van tijd eens bij de BMW dealert binnen te lopen voor een hagelnieuwe.
Ik heb het nog kort gehouden
Groeten Ronnie
