Vrijdag 12 Okt:'Foodstip' McD - Muntbergweg! Vrijdag

frankie · 03 aug 2012, 11:26

Hee, gefeliciteerd met je Burgermeesterschap

Cannuccia · 03 aug 2012, 11:37

Hahaha, allemaal van m'n broertje gejat!

Woosh! · 03 aug 2012, 15:31

lol, Rianne heeft straks dat hele dorp in handen, totdat dr broer er weer is

Cannuccia · 03 aug 2012, 15:36

En die komt dit jaar niet meer....

frankie · 03 aug 2012, 15:38

boefje.

Deniz · 03 aug 2012, 15:57

Is het vandaag of volgende week

frankie · 03 aug 2012, 16:23

Ik besefte me opeens de verslaggeefster en fotograaf van de vorige keer en heb even gezocht. Nu weet ik niet of ik moet lachen of huilen

http://www.marloesdemoor.nl/wp-content/ ... dstrip.doc

http://www.marloesdemoor.nl/wp-content/ ... 012718.jpg

Het was aan hun attitude natuurlijk al wel een beetje af te lezen maar het is van een droevig niveau die gasten...

P5ycH0 · 03 aug 2012, 16:33

Hoofdkop = Auto’s showen op de Foodstrip.
“Mijn Golf 2 spuugt vuur.”

Intro = Op de parkeerplaats van de Foodstrip in Amsterdam Zuidoost komen elke vrijdagavond liefhebbers van gepimpte auto’s bijeen. Rondhangen, kletsen, showen en racen.

Credits = Tekst: Marloes de Moor, Fotografie: Marc Driessen

De Honda Civic gromt onheilspellend. Julian (22) jaagt de motor op naar een steeds hoger toerental, totdat hij loeit van razernij. Koppeling ingedrukt en blijven gas geven, dat is het recept. Net zolang totdat niemand meer om hem heen kan en de eerste mensen bedenkelijk in zijn richting kijken. Julian is vanavond met zijn Honda Civic op de parkeerplaats van de Foodstrip in Amsterdam Zuidoost. En dat zullen ze weten. Wekelijks komen tientallen jongens, mannen en soms ook families en vrouwen bijeen om elkaars gepimpte auto’s te bekijken. Dat varieert van Honda’s en Seats tot Volkswagens en BMW’s, meestal voorzien van verlaagd chassis, spoilers en dikke banden. Een drukke avond is goed voor meer dan honderdvijftig auto’s.
Op het middenterrein heeft de Mini-Cooperclub elke maand een meeting. Keurige jongens met glimmende auto’s, vaak gelimiteerde modellen. Ze drentelen bedaard rond en als ze grommen doen ze dat met hun mond. Julian kijkt er wat misprijzend naar. “Dat zijn rijkeluiszoontjes met splinternieuwe auto’s die ze van hun pappie krijgen. Wij zijn straatjongens, we moeten bikkelen voor ons geld. Alles wat wij verdienen gaat in onze auto,” legt hij uit. Julian is klein van stuk, breed in de schouders en beweeglijk. Tijdens het praten gebruikt hij zijn armen als een rapper. Onder de klep van zijn baseballpet schemeren doorleefde jongensogen: “Ik was best wel een probleemjongere vroeger. Maar nu werk ik als vuilnisman. Mijn slechte vrienden heb ik gedag gezegd en ik leef nu voor mijn passie: mijn auto. Wij doen hier niks slechts. We drinken en vechten niet, we hebben gewoon werk, betalen belasting, verzekering en boetes enzo.”
Zijn nummerbord heeft hij van de bumper afgeschroefd en bovenaan de voorruit bevestigd om flitspalen en verkeersboetes te ontlopen.“Soms racen we wel een rondje, maar verder is het meer showen en kletsen.” Vijftien jaar was Julian toen hij de Foodstrip voor het eerst bezocht, op de fiets. Hij keek met ontzag naar de oudere jongens en droomde van zo’n stoere auto die rook braakte en kon brullen als een leeuw. Nu heeft hij er een. “Voor 450 euro gekocht, inclusief een setje nieuwe velgen. Aan de onderkant heb ik inmiddels 1250 euro besteed. Allemaal zelf gedaan. 170 pk heeft hij. Weet je wat de kick is? Dat ik bij het stoplicht naast een zakenman in een dure BMW sta en hem er zo uitrijd in mijn ouwe bak.”
Julian woont nog thuis in Amsterdam Zuidoost, maar hij is daar bijna nooit: “Mijn leven is hier en op de Ring.”
Even later parkeert Rudi, een vriend van Julian, met de lome allure van een popster zijn BMW-cabriolet in een van de vakken. Het is zijn ‘cruise-auto.’ Rudi komt uit de Bijlmer en zijn voortanden zijn allemaal van goud. Gold Lola is zijn bijnaam. Hij draagt een witte linnen broek en op zijn borst prijkt een grote gouden ketting. “Mijn vrouwtje komt zo met de Golf 2,” kondigt hij aan. “Een monster. 280 pk. Spuugt vuur. Ze komt zo. Let maar op.”
Rudi is automonteur en doet alles zelf aan zijn auto’s. Soms racet hij op het circuit in Zandvoort, soms illegaal op straat. Soepeltjes wandelt hij tussen de auto’s door. “Mijn meisje komt zo met de Golf 2. Jij gaat het zien,” herhaalt hij met zijn wijsvinger bezwerend in de lucht. En, als Julian plaats dreigt te nemen op de crème lederen passagiersstoel in zijn BMW: “Hee man, jij gaat dat leer vies maken, man.” Een blozende, bebrilde jongen in een regenjack voegt zich steeds bij hen, maar vindt weinig aansluiting. Hij heeft een Honda Civic en laat het meeste doen door een garage, want zelf is hij niet zo handig. Soms geeft hij een ongemakkelijk klapje op een motorkap. Als hij iets zegt, schiet zijn stem nerveus de hoogte in. Julian en Rudi beantwoorden zijn mededelingen met een onverschillig hoofdknikje.

Zo rond een uur of half tien hebben zich over de parkeerplaats verschillende groepjes autobezitters verspreid. Melvin Boot, Robin van Dam en Lot Koster zitten met bungelende benen op een hek en staren met doffe blik naar Robin’s witte Golf 1 die voor hun neus staat. Hoeveel tijd daarin zit? Lot, de vriendin van Robin, met een mat lachje: “Dat wil je niet weten.” Ze helpt Robin vaak met het poetsen van de Golf. “Ze is de poetskoningin,” grinnikt Melvin. De vrienden werken bij een schadeherstelbedrijf en hebben samen vier garageboxen waarin ze hun auto’s stallen. Met een traag, gewichtig gebaar graait Melvin een smartphone uit zijn binnenzak. Hij scrollt over het scherm en laat een foto zien: “Mijn Opel Astra met nieuwe bumpers.” Ook Robin heeft nu zijn telefoon in de hand en toont een afbeelding van een motorblok: “Alle schroefjes verchroomd met 24 karaats goud.” Daarna zwijgen de drie. Morgenavond moeten ze weer naar de meeting in Santpoort. Met een zucht: “Ja, er gaat veel tijd en geld in zitten.” De invallende schemering legt een vreugdeloze schaduw over hun gezichten.
Daniëlle en Mario uit Nederhorst ten Berg lopen voor de vijfde keer een mistroostig rondje om hun Volkswagen Colorado. Samen onderhouden ze de auto. “Het houdt nooit op. Je blijft poetsen,” zegt Daniëlle, alsof ze het over een douchebak heeft. Daarna sjokken ze zij aan zij naar de BurgerKing.
Het is inmiddels bijna donker als een gezin met een kind van twee jaar arriveert in een rode BMW. Julian komt hen uitgelaten tegemoet gelopen. Opgewonden:“Ricky! Ouwe! Waar is je Civic, ouwe?!”
Ricky kan wel janken als hij hoort dat Het Parool er is en zijn Honda Civic uitgerekend nu in de garage staat. Hij had hem graag willen laten zien. Zijn zoontje wandelt wat verdwaasd tussen de auto’s door. “Mijn zoon is gek op snelle auto’s,” verklaart Ricky. Naast hem staat zijn jongere broer van zeventien. Hij is vandaag voor het eerst meegekomen en begaat meteen de fout zich om te draaien naar de jongens met Mini Coopers: “Zo hé. Dat is nog eens een mooie Mini!”
Rudi neemt geen deel aan het gesprek, maar loopt als een gekooid dier heen en weer. Onrustig bekijkt hij voor de zoveelste keer het schermpje van zijn telefoon. “Mijn meisje komt zo. Ze is onderweg. Je gaat dat zien.” Het is al bijna twee uur geleden dat hij haar komst voor het eerst heeft aankondigd.
Naarmate de hemel donkerder wordt, zwelt het geluid van benzinemotoren steeds vaker aan. Als naderend onweer trekt een stoet Honda’s voorbij. Sigarettenrook kringelt uit de opengedraaide raampjes. Meisjes lurken sip aan een milkshake. Het is de ‘Honda-groep’ uit Kennemerland. Ze parkeren hun wagens. “Wij zijn heel relaxed,” stelt Jeffrey Vos alvast gerust. Samen met zijn vriend Leroy Mouthaan uit Beverwijk deelt hij een passie voor auto’s en tuning. Hun Honda’s zien eruit als kermisattracties. “We zijn timmerman. Ons hele loon zit erin.” Leroy, een jongen met een onschuldig vollemaansgezicht, somt op wat hij er allemaal aan heeft gedaan: “Koplampen, mistlampen, geblindeerde ramen, remmen, chassis, banden, velgen, spoilers, bumperlippen.” Bij dat laatste woord beginnen een paar meisjes te giechelen. Kayley Martens, de vriendin van Leroy, kan er niet meer zo om lachen. Ze rilt in de nachtkou en slaat haar jasje strakker om zich heen. Met iets van wanhoop in haar stem: “Het begon met zijn eerste autootje en nu dit allemaal...”
Intussen besluit Leroy onomwonden: “De auto staat voor mij op nummer één. Daarna komt het meisje.”
Kayley trekt een wenkbrauw op en druipt met verongelijkte pasjes af. Jeffrey Vos ratelt intussen door over zijn passie, over het respect dat hij heeft voor andere auto’s en zijn hang naar legaliteit.
Aan de andere kant van het terrein komt ronkend, maar kalm een Golf aangereden, als een koets in de nacht. Rudi beent er met nauwelijks verholen opluchting op af. “Mijn meisje is er!” Het meisje moet echter meteen plaatsmaken. Hij duwt haar haastig opzij en schuift achter het stuur. De motor snauwt vervaarlijk. De dikke banden janken over het asfalt als hij met duizeligmakende snelheid het terrein op rijdt. In een wolk van rook draait de kont weg in de bochten. De uitlaat knalt en vonkt. Gas erop. Harder en harder. Een spin van 180 graden. Rudi’s vrouw tuurt stoïcijns kauwend naar haar smartphone. Als Rudi met weeklagende remmen tot stilstand komt en zwarte sporen in het wegdek achterlaat, richt ze even haar hoofd op en produceert een verveeld lachje.
Rudi stapt uit. Kalm sluit hij het portier. De andere jongens slaan hem met stille bewondering gade. “Speelgoed man, speelgoed,” mompelt er een. Rudi hoort hem niet. Hij kijkt naar de hoge neonborden van Mac Donalds, KFC en Burgerking, naar de Kennemerlanders, naar de denkbeeldige arena waarin hij staat, en hij steekt zijn hand in de lucht. Voor even is de wereld van hem. Gold Lola. Zijn gouden tanden blikkeren in de duisternis.